Ze willen er geen reet voor doen

Onlangs hoorde ik het fantastische nummer “The Wanderer”. Geschreven door Bono, gezongen door Johnny Cash. Ik luisterde naar de (naar mijn mening) mooiste uitvoering, die van U2 zelf. Bono zingt, The Edge (de gitarist ) op backing vocals. Ik heb een link bij gevoegd, kun je zelf luisteren. In het derde couplet hoorde ik een zin die me aansprak. En me ogenblikkelijk aan de huidige motorwereld deed denken. “They all want the kingdom but they don’t want God in it”. Mijn vrije vertaling: ”Ze willen allemaal de hemel maar ze willen er niks voor doen.”

Nu ben ik geen gelovig mens. Maar die ene zin bleef hangen. “They all want the kingdom, but they dont want God in it”  Het deed me denken aan de huidige motorwereld. Waarin elke knuppel met een motor een stoer uitziend motorclubje kan beginnen. Niks mis mee, laat ieder lekker doen wat hij wil.

Maar wat mij dan tegen staat is dat heel veel (en beslist niet allemaal) clubnamen en -colours kiezen die rechtsreeks gejat lijken van de Old School motorclubs. Clubs waar je nog Old School moest ‘werken’ om je colours te verdienen. Waar je ze niet zomaar cadeau kreeg en waar je niet je colors via Internet kon bestellen bij een aftands naai ateliertje in Pakistan of zo. Prospecten en hangaround was voor jezelf. Om te zien of je het naar je zin had in die club. En voor de club om te zien of je tussen die mannen paste. Want FOREVER WAS NOG FOREVER. Er was vroegâh een raad van 8. Met afgevaardigden van de in die tijd acht grootste motorclubs. Die raad bestond om eventuele problemen op te lossen die onderling zouden kunnen ontstaan. De raad was voor onderling overleg. Dat feesten en ritten niet tegelijk op dezelfde dag werden gehouden. Dat niemand met de naam van de clubs kon pronken en geen lid zijn. Er werden onder meer bad standings doorgegeven, zodat iemand met bad standing bij de ene club niet een dag later grijnslachend bij de volgende club binnen kon lopen. (In deze tijd gebeurt dat zonder enige schaamte toch.) In die tijd, als je al het lef had om als je een BS had, te praten met een andere club kreeg je een paar oorvijgen en de welgemeende boodschap dat bad standing, dan ook bad standing is. In de hele motorwereld. Nog even dan de uitleg van BS.

Bad standing was en is niets anders dan royement op staande voet. Ontslag om dringende redenen. Niks bijzonders, zoiets kom je overal tegen. Als iemand steelt moet hij het gestolene terugbetalen. Als hij iets stukmaakt moet hij reparatie of vervanging betalen. Dat moet bij een motorclub maar ook als je politie agent of gemeenteraadslid bent. En je gaat eruit zonder getuigschrift.

In de wet zijn overigens een aantal voorbeelden van mogelijke dringende redenen genoemd:

• Diefstal, verduistering, bedrog of fraude;
• Ongewenste intimiteiten of intimidatie;
• Dronkenschap of drugsgebruik, maar pas op dat het geen verslaving is;
• Mishandeling of ernstige bedreiging;
• Ernstige leugens of bedrog;

Allemaal redenen om iemand “bad standing” te geven. Geen verdienmodel, geen afpersing maar gewoon het verwijderen/royeren van iemand die niet meer in de groep kan om ‘dringende redenen’ zoals de wetgever zelf beschrijft.

Vaak stijgt de leiding van zo’n pop up achterkamer clubje de ‘macht’ naar het hoofd. Volgehangen met patches waarop de meest bijzondere titels staan denken ze herkenbaar te zijn als leider van een groepje ‘stoere motorrijdende booskijkers.’ En dat ze respect hebben gekregen op het moment dat ze hun zelfgemaakte titels op hun vesje naaiden. Originele sons of fried air.  De patches maken de man denken ze. Ze willen de mannen zijn waarvoor ze vroeger een stapje opzij gingen. Waar ze zacht en vol respect over spraken. Maar ze willen niet het werk doen dat die mannen deden en samenbracht tot een hechte stevige vriendengroep. Ze stelen het met bloed, zweet en (soms) tranen en het zuurverdiende respect dat old school bikerclubs tot hechte MC’s maakte. Ze nemen de namen en colors van bestaande clubs, kleden zich op dezelfde wijze als old school (club)leden en gaan de weg op met ”booskijken en lawaaimaken”. Intimideren automobilisten en oude dametjes, zuipen en vechten als hersenlozen. Wheelies makend, scheurend over vluchtstrook en witte lijnen tussen files door voelen ze zich wat ze niet zijn.

Ze willen de hemel. Maar ze willen er geen donder voor doen.

Geniet zonder limiet.
Vandaag kan je laatste dag zijn.

Robert Hageman - Dutch Bikers